روزگارا چقدر نامردی
هر چه خواستی و شد، کردی
پی شر در میان ارض و سما
می روی کو به کو و می گردی
هر بلایی که بود در دنیا
جمع کردی و تحفه آوردی؟
با چنین وضع نکبتت حالا
اندکی رو عقب پر از گردی!
چه هنر کرده ای که با این چرخ
لِک و لِک بار نکبت آوردی!
بیخودی دستمال که نمی بندند؛
آن سری را که نیستش دردی!
برو بابا سراغ شخص دگر
من ندارم سر هماوردی