«هوالمحبوب»
 

چشم خودم كه لياقت نداشته تا همين لحظه‌يِ پـُرشتابِ الان. اما مي‌گويند روي ضريح مبارك حضرت رقيه(س)، گاه‌گاه پـُر مي‌شود از عروسك‌هايي كه زائرين، به نشانه‌يِ ارادت، تقديم مي‌كنند. دنيايي حرف و روضه و تصوير است به گوش و چشمم، اين روايتِ دلدادگي. ايجاز را به غايت رسانده‌اند اين زوّار شوريده‌يِ شاعر. من كه نديده، مُرده‌ام. هر كه ديده هم، «بر او نمُرده به فتوايِ من نماز كنيد...».
 

ديشب اطلاعيه هيئتي را ديدم. با خط خوش نوشته بود: «بلندترين شبِ رقيـّـه (س)».
 

خورشيد به ديدنش فرود آمده بود
ويرانه كه پُر نور شد، آن ماهِ كبود...

در دست گرفت زلف و تابـَش مي‌داد
با خنده و وسواس جوابش مي‌داد

دلداده به دلدار نظر مي‌انداخت
در فكرِ خودش چه ماجراها مي‌ساخت

انگار كه ميوه‌يِ دلش آمده بود
جايي كه كمي قبل، چو ماتمكده بود

مي‌گفت غمي را كه به دل داشت، رقيق
دلگير نگردد زِ غم‌اش، يارِ شفيق

مي‌گفت: گـُلم! آفتِ اين جان شده است
زلف تو كه اينگونه پريشان شده است

بر چَشم و لبِ يار، گـُلِ بوسه نشاند
بر عارضِ گـُل، شبنمي از اشك فشاند

دل‌تنگيِ او چاره‌يِ آساني داشت:
ديدارِ نگار... تا به تن جاني داشت

واگويه نمود غصّه را...؛ خوابش بُرد
از غصّه‌يِ تشت و سَرِ بابايش... مُرد

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
عليرضا علي‌سليماني (قطره)
تهران- 28/09/1391
چهارم صفر 1434 هـ . ق.