استخواني ست در گلو مانده
حرف هايي كه مي زدي و...شدم!
من شدم حرف و سنگ را تو زدي
آسمان تو، قفس ،پرنده خودم
O
گم شدم من كنار ميدان ها
در خيابان به راه افتادم
بركه از سنگ هاي من پر شد
بااااز از چشم ماه افتادم
O
بوي گنداب مي دهد دستم
مي روم دفع مي شوم از تو
سوء تصوير يك تفاهم سرد!
تازه من رفع مي شوم از تو
O
در خيابان... كه پوست مي انداخت
در خيابان كه پيله مي بستم
گيج بودي و گريه مي كردي
تا تو را با چه حیله  می بستم
O
در خيابان به راه افتادم
در هواهاي راكد دودي
در غروبي كه تازه فهميدم
غرق اندوه بود و نابودي
O
خانه هايي كه گور من  مي شد
پرده هايي كه شيشه اش بودم
قبرهايي كه خالي از من بود
لاشه هاي هميشه اش بودم
O
دارم عق مي زنم حضورم را
سخت پابند بودني سگي ام
دارم از دست ... مي رود هرجا
غيرت مرده هاي بي رگي ام
O
من هزاران هزار ذره شدم
ذره ها انهدام را بلدند
پشت سر گفته اند ؛ ميدانم
ديگران ، اتهام را بلدند
OOO
استخواني ست در گلو مانده
قصه هاي هزار و يك شب كو؟
من چه دارم كه جاودان بشوم؟
راوی خوب قصه ها!  تو بگو.