در اشک هایم سایه ی یک مرد می میرد
معتاد و دیوانه چه قد  دلسرد می میرد

در چارچوبِ چشمِ او دیوار می خندد
موها پریشان است و آن ولگرد می میرد

در کوچه بازارِ دلش این قافیه گم شد
در عینِ سرمستی بدونِ درد می میرد

این کهنه کفشش را حراجی ها نمی خواهند
افتاده در آن گوشه در پاگرد می میرد

سلطانِ شب هایِ غزل بود و نمی دانست
باد آمده در شهر و او با گَرد می میرد

خورشید می داند غروبش بس غم انگیزست
در پشتِ کو(ه) کِز کرده و یک مرد می میرد