کشتی بی ساحلم دریای غم شد ازبرم

درد می بارم تو هردم که ببین چشم ترم

همچو لیلای زمانه گم شدم صحرای دل

من نمیدانم چه می آید که اکنون بر سرم
 بیابان
 میروم تا گم شوم من در بیابان دلم

 ای خدا آخر تو بنگر منکه شمع محفلم

 بشکنم گردونه گردن را که گردونم نگشت

 از کفم شد این دل دیوانه بوده حاصلم