رد پایم گم شد
توی مرداب  پر از کربن و دود
توی آن کوچه
که غم خانه گشود
توی گیسوی شب زنجره ها
وز وز تار که می خواند سرود
قاصدک آمده بود
 بر سر دشت
و چه قدر کوچه پلشت
قصه گو مانده ؛
که آیا بزند نای به نی!؟
کوچه بود و دل سرد
نیست سهراب:
که بگشاید در
برود باز نبرد
من گلویم پی دیدار حقیقت خشکست
نقش بستست به پایم
ورم حوصله ام
چشم غمگین مرا خواب ربود
و من آن گاه دیدم
کودکی شعر سرود
در دل تاریکی
کوچه شد:
چشمه ی نور
تو در آن گوشه صبور
نعره ای گشت بلند از دل تنگ
لحظه ی جذبه ی ماه بود و پلنگ
من هوای تو در آن می جستم