بلبلان سرای من –ایران- بی گلِ بوتراب می میرند

 این خماران مشهد آبادی، لحظه ای بی شراب می میرند



 باز فواره می کشد خود را تا نگاهی به گنبد اندازد

 قطره قطره تمام زیر و بمش در همین پیچ و تاب می میرند

 

صحن، ایوان، مناره ها، کاشی، همه در حوض آب افتادند

 آینه کاری و طلا کاری غرق این بازتاب می میرند



 روی گنبد کبوتری می گفت: پادشاه پرندگان هستم

 در هوای سریر سلطنتم باز، شاهین، عقاب می میرند



 گوشه ی صحن انقلابی شد روضه خوان روضه خواند و می دیدم

 گریه کن ها که با نفس های لای لای رباب می میرند



 شد شبستان شبیه نخلستان نغمه های نقاره یا عباس!

 سینه زن ها به سینه می کوبند، با دم آب آب می میرند



 تا گهرشاد غرق ماتم شد، قدّ گلدسته های او خم شد

 شور بر پا شد و محرم شد، همه در التهاب می میرند



 بیت هایی که هم قسم شده اند غزلی منسجم لقب گیرند

 وسط دسته ی عزاداران لا به لای کتاب می میرند