من بودم و ستاره و لبخندش

من بودم و ستاره و پولك ها

لالايي ام چه ساده فرو مي رفت

در گوش هاي ناز عروسك ها

 

من بودم و ترانه ي همبازي

دور حياط خانه دويدن ها

گرگم هوا و حس فراری ناب

از ارتفاع پله پریدن ها

 

یادش بخیر خانه ی بابایی

آن سالها درخت اناری داشت

آنسوتر از درخت انارش هم

انگورهای مست و خماری داشت

 

آنوقت ها شبیه خودم بودم

یک شاعر سه ساله ی بازیگوش

"او" اولین مخاطب شعرم بود

نامش "بهار" و شهرت او : خرگوش!

 

مادر چه شعرهای قشنگی را

می خواند و من به زیرکی آن ها را

در ذهن می سپردم و می خواندم

بابا که می رسید همان ها را

 

افسوس ...آن ستاره و پولک ها

در سالهای طی شده گم گشتند

دیگر نه من به کودکی ام رفتم

نه روزهای گم شده، برگشتند

 

 

هی دور و دور تر شدم از دیروز

آیینه ها به جان من افتادند

من را گره گره،به خودم گاهی

گاهی به روزگار نشان دادند

 

این گور خاک خورده کنون با من

یک نسبت عمیق و کهن دارد

انگار مثل جاذبه ای مرموز

نوعی کشش به بردن من دارد

 

حالا منم قصیده ی غمگین ِ...

سی ساله ای که خسته ز تکرارم

ای کاش نه قصیده ...غزل بودم

پایان گرفته بود دگر کارم!