آمد كنار حوصلة تنگ من نشست

مثل هميشه پنجره‌ها را ولي نبست

گفتم چقدر سهم حقيريست اين زمين

گفت آسمان براي من و تو هميشه هست

خورشيد شد كشيد به آتش تن مرا

خنديد بند بند وجودم ز هم گسست

پيچيد بوي تلخ وداعي هميشگي

افتادم از نهايت چشمش، دلم شكست

از درد حلقه مي‌زدم و دم نمي‌زدم

دريا و آسمان و زمين دست روي دست

حالا نشسته‌ام به تماشاي روزها

حالا اسير بازي اين روزگاريست

حالا منم كه سنگ صبور زمين شدم

او يك پرنده شد در افق‌هاي دوردست