اسب های بی سوار

نمی دانم چرا افتاد در دستم انار تو

چګونه دانه هایم ریخت پای شاخسار تو

مجابم کن ... بدانم! کی شدم آن دشت بی تابی

که می تازند درمن اسب های بی سوار تو

به نارنج و به باد مشرقی حساسیت دارم

به هر عطری که دل را می برد سوی دیار تو

نمی خواهد بپرسی مقصدم را ؛ خوب می دانی

قرق کرده تمام ریل هایم را قطار تو

چه می کردی اګر یک روز دنیا مال ما می شد!؟

تمام جاده ها این سو و من آن سو کنار تو

بیا روراست باش و ګفتنی ها را بګو با من

که دلګیرم هنوز از جمله های درد دار تو

مرا پیدا کن از پس کوچه های خیس دلتنګی

منی که ګم شدم در نام های مستعار تو

به پر حرفی نیازی نیست ، می دانم که می دانی

زمستان مانده در تقویم روحم تا بهار تو