سلام

امروز شیراز باران پاییزش را به چشم دید. و من به یاد بارانی افتادم که تو با دستان گرم و مهربانت، قطراتش را به سوی چشمهایم روانه می کردی. از سر درد کنار بید مجنونی نشستم و عقده دل باز کردم.

به خود که آمدم شبنم صبح گاهی دل تنگ و کوچکم می چکید و بید مجنون با دستمال مهربانی اش شبنم ها را بر می داشت و مرا به صبوری فرا می خواند. اما صبر تا به کی؟ تا کجا؟

عزیزترین روزگار من

کوه های این شهر عزیز از این غم خم به ابرو آورده اند و در هم فرو رفته اند. پرستوهای مهاجرش خبر این غم را به تمام شهر رسانده اند و ماتم سرا به پا کرده اند. درختان ارم-ش زرد و پژمرده شده اند. حافظ کلاه تنهایی بر سر گذاشته است و سعدی در پشت حوض ماهی اش بارانیست. از خواجو هم نمیگویم که در غار دلش خزیده و دست تمنا به احمد بن موسی دراز کرده است.

از دلگشا و جنت چیزی جز برگهای مرده باغ تنهایی نمانده است. تنها من و این پروانه کوچک امید چشم به راه توایم. دوباره آدینه شد. قدری شتاب کن!