زسطر سطر جبینم بخوان ترانه ی درد

وگوش کن به نوایم دراین زمانه ی درد

مرا مبین که چنین عاشقانه می گویم

بپرس ازدل تنگ من- این خزانه ی درد-

وچشمهام که هنگام خنده می بارند

چوابرهای بهاری به گونه،دانه ی درد

غمین نشسته ام اینک کنار جاده،صبور

مگرگذرکند از ره خدای-خانه ی درد

غبارخاطره ای کوکه چشم بگشایم

وتوتیا شود اینک درآستانه ی درد

ببین که زلفِ دل من چسان پریشان است

وکیست آنکه کشد روی زلف،شانه ی درد

صلای غربت من هیچکس نمی شنود

دلم هوای وطن کرده با بهانه ی درد