شعری از شاعر معاصر روس : ایزابلا (بِلّا)آخاتُونا 

سپیده‌ی بامدادی از سه سمت، در حال غروب است

در دست هایم شجاعت و شهامتِ  قابلی،  نیست

تا  از  هوای سنگین و منجمد میانه‌ی میز

بر دلِ برگه های سپیدِ خالی،  نفوذ کند

اندیشه‌ی نیک و درستکارم‌، چه بی رحمانه

از عیب و تقصیر خویش، شرمنده اند

آغوش خود را به روی خوشبختی نمی‌گشایندُ
بی علاقه، شعری کهنه و قدیمی می‌سرایند

شعله ی  شمع را دوست دارم ُ

روشنایی زیبایش را، هدیه می دهمُ

با عاشقانه‌ای بی نظیر،  به توصیفش می نشینم!

اما؛ بازهم؛  سکوت می‌کنم

چه دردی است،... ....  درد سکوت!

هیچ واژ‌ه‌ای یارای اعتراف نیست....

چشمها؛  در کمال زیبایی، محزون اندُ
عشقِ من در تاریکی محض،  نظاره‌گری بیش نیست!

 شرمندگی ام از چیست؟ چرا آزاد نیستم؟

در خانه‌ای خالی، در بستر رودی پوشیده از برف

در جوارآشیانه ای تهی،
برف و پنجره ای،  دلگیر.....
نوشتن چه لطفی دارد؟!!!
عادلانه است، نوشتن؟!!!!

خداوندا!
مرا در برابر نوشته‌هایم
دربرابرتابناکی و درخششِ شمعِ وجودم
شرمسار مکن......
می دانی....
باچهره‌ی خواب آلوده‌ام
صفحاتِ پیش رویم،  معصوم ُ بی دفاع‌اند.....

سال 1965 میلادی

"НОЧЬ"

Уже рассвет темнеет с трех сторон,

а всё руке недостает отваги,

чтобы пробиться к белизне бумагисквозь воздух,

затвердевший над столом.

 Как непреклонно честный разум мой

стыдится своего несовершенства,

не допускает руку до блаженствазатеять  

Как я хочу благодарить свечу,

любимый свет ее предать огласке

и предоставить неусыпной ласке

эпитетов! Но я опять молчу.

  Какая боль - под пыткой немоты

все ж не признаться ни единым словом

в красе всего, на что зрачком суровым

любовь моя глядит из темноты!
 
Чего стыжусь? Зачем я не вольна

в пустом дому, средь снежного разлива,

писать не хорошо, но справедливо -

про дом, про снег, про синеву окна?

Не дай мне бог бесстыдства пред листом

бумаги, беззащитной предо мною,

пред ясной и бесхитростной свечою,

перед моим, плывущим в сон, лицом.


1965