مه اردیبهشت از آن هوا لطفی دگر دارد

که یک گل را ز فروردین  به  دامن بیشتر دارد

بود یاس سفید آن گل که در این ماه می روید

که هرسالی ز سال پیش عطری تازه تر دارد

ز بوی دل نوازش روز و شب بلبل در افغان است

ولی ازناله ی بلبل کجا این گل خبر دارد

زبوی غنچه هایش از نسیم صبح  پرسیدم

تبسم کرد و دیدم در دهان خون جگر دارد

از آن امیدوارم من به وصل این گل خوشبو

که آه نیمه شب از سینه ی سوزان اثر دارد

مشو راضی که در حسرت بمیرد بلبل دلخون

که در کنج قفس عمری زغم سر زیر پر دارد

مه اردیبهشت است و به هر سو گل بنان بسیار

چه سازم چون که بر یک گل دل خونم نظر دارد

بهار دیگران را گل فراوان است و محنت کم

بهارم چون به یک گل می شود این درد سر دارد

پریدم گر که گاهی درهوای این گل زیبا

بلرزید و بمن گفتا برو کاین ره خطر دارد

اگر شرطی ندارد چیدن گل باغبانش را

دریغا ای«رها»کز بهر من صد  تا اگر دارد