و اینک از خَم دنیای مردگان هنوز
دلم به حسرت بالاست: بیکران هنوز

چه سایه ها بسر آیند و شب تمام شود
و آفتاب برآید از آسمان هنوز

چه غنچه های فراوان که از نظر بروند
چه برگها که بپوسند در خزان هنوز

هزار بال پرنده بپوش بر تن من
که وارهاندم از ثقل این جهان هنوز

چه فرق می کند این خانه باشد آن زندان
بلای تیشه ببارد به هر مکان هنوز.