جریان زندگی را

 شاید

از نگاه یک نوزاد باید دید

که چه خوشحال پای در این گیتی ,

خواهد گذاشت ...

زندگی را

 از نگاهِ منتظر پیرزنی باید دید ,

که هر روز نگاه میدارد به مسیری که تهش می رسد تا خدا ...

زندگی را 

شاید 

پسری می فهمد ,

توی دَه تا دِه , پایین تر ازما

که تمام غم او معطوف است , به یک زنگِ انشاء...

زندگی را

از مردمکِ چشمِ مورچه ی کارگری باید دید ,

که اگر زیر پای من و تو لِه نشود ,

کارگر باوفایی خواهد ماند ...

زندگی را

شاید

کرمکِ اَبریشمی می فهمد که تمام کارش بَستن پیله است ,

تا که روزی پرو بال درآرد ,

بچشد مزه ی پرواز و در اوج بودن ...

زندگی

شاید

در پی قهقه ی بلبل مست ,

در فصل بهاران باشد ...

زندگی را

از دِل روزنکی باید یافت

که آرزویش همه ,

بخشش نوری است , به درون من و تو

یاد آن روز به خیر ,

یاد آن مَرد که با رویی خوش سَر میداد :

زندگی در زمستان جریان خواهد داشت ,

آن زمستانی که بهار , پَس آن می آید ,

زمستانی هست که بهار , سینه سپر , می تواند آواز زنده شدن سَربدهد ...

زندگی

جریان داشت , دارد و خواهد داشت ,

شاید من و تو حِس نکنیم , 

من و تو غرق شدیم ,

ساحلی میخواهیم

که شن هایش همه فریاد آزادی سَربدهند ...

آزادی ,

از نگاهی محصور,

که همه ترسش این خواهد بود :

جُستن تا دوسه کوچه بالاتر ,

دورتر از خانه ی کوکب و لیلا خانم ...

یا د سُهراب بخیر ,

آن سپهری که ندا سَر میداد " چشم ها را باید شُست ".......