گل مراد بدیدم شاخه خشکی در آتش سراپا شعله می افشاند و می گفت که تا پیوند نخل سبز بودم گلی بر من چنین زیبنده نشکفت سبقت همه در بحر ناپیداکناریم همه بر کوهه موجی سواریم در این جا اول و آخر کسی نیست چو ساحل نی و مقصد هم نداریم چراغ؟ نه راهی و نه بی راهیست پیدا شبی تاریک و هولی بس سترگ است نشین یک دم بیندیش ای برادر کجا فانوس دیدی؟ چشم گرگ است! خواص و عوام نشسته دور آتش محفلی شاد سخن از حکمت و فرهنگ دارند ولی از پرتو رقصنده آتش در آن سو سایهاشان جنگ دارند. چرا؟ نمی دانم به چشمت چند و چونم ولی یادت به هیجا جوشنم شد نیم گر در شمار دوستانت چرا هر دشمن تو دشمنم شد؟ منت کسان که خویش خاص الخاص خوانند کجا که صاد باشد داس خوانند به زخم دل نمک پاشند وانگه اگر نالی نمک نشناس خوانند حق هرچند اسیر سرنوشت آمده است مختار میان خوب و زشت آمده است نه طاقت گرما و نه سرما دارد حق دارد آدم: از بهشت آمده است در طاق باستانی گلدان اساطیری به خاک آکنده یک لاله در او کشیده سر با خنده نقشیست ز لاله بر سفال گلدان تو هفت هزارساله دیدی زنده؟