در دل شبهای تاریک و سیاه

نیست در گیتی به جز انوار ماه 

گاه ظلمت می کند فرماندهی

سر به سر تاریک و از روشن تهی

بستری نازک بود کنجی خراب

رفته مهجوری ز رنجوری به خواب

چشم بسته با دلی امیدوار

خسته تن از چرخش این روزگار

بسترش اما، کند نامردمی

کی فلان یک لحظه ای بنما تهی

روز و شب بر من سواری می کنی

شب به جا ، روزان چرا سر می کنی

نیمه شب از بحر انجام نماز

می گشایی چشم از روی نیاز

بحر سجده نیست بر من اتکا

جای کف و زانو و انگشت پا 

مهر بر پیشانیت ، بر می نهی

ضمن سجده هم هنوز خوابیده ای

روحت اما ، هر زمان سر می کشد

دایما با قدسیان پر می کشد

پیکر رنجور و پاکت بر نماز

استواران ، تا شود خاور فراز

صبحگه کاشانه ات روشن شده

بستر پاکت ولی ، خونین شده 

خون ز زخم بسته چون جاری شود

با دل سرگشته هم بازی شود

زخم از بستر نباشد ، یاد دار

این کند ، مهر شهیدان ماندگار

زخم خنجر،زخم نیزه، نیش تیر

بر نشیند بر تن مرد دلیر

لیک چون کهنه شود جنگ و جهاد

زخم بستر ها همی ماند به یاد

چشمه ای باید که همراهی کند

چرک و خون ، از بسترت بیرون کند

زخم بستر را همی مرهم نهد

یادمان شاهدان بر پا کند