آب و آیینه برآورد خروش

ناودان حنجره اش مرموز است

شپ شپ پای کسی می آید

چه کسی در راه است ؟

دخت زیبای بهار

با امیل گل سرخ و سبزه

همنفس با دم با ران آمد

باد هم حلقه به در می کوبد.

آه بانوی بهار!

چقـدَر زیبنده ست

به صفای قدمت خانه تکانی کردن

کینه و دشمنی و زشتی را

از دل خود رُفتن

با تو در جحله باران خفتن

غزل عشق و محبت گفتن.

آه بانوی بها!

کاش همچون گره دانۀ سبز

گره از سینه ما وا می شد

رستن و جستن و لبریز شدن

روی هر شاخه نماشا می شد.

شب شبِ سال نو است،

کودکم جامۀ زیبا دارد

که به نوروز به تن خواهد کرد

طفل همسایه چه خواهد پوشید

مادرش بیوۀ بچاره چه خواهد نوشید

آرد در کندو و روغن دارد

دودی از مطبخ او می آید؟

شب شبِ سال نو است،

مادرم می گوید

درشب سال جدید

سفره هر قدر که رنگین باشد

همۀ سال چنان خواهد  بود

نکند سفرۀ همسایه تهی باشد باز

همۀ سال کشد اندوه بی نانی را

هرچه بادا بادا !

من امشب نیمه شکم می خوابم

تا که همسایه نخسپد بی شام

فارغ از دغدغۀ بی نانی

جفت مان در همۀ سال بخوابیم آرام

جفت مان در همۀ سال بخوابیم آرام