دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

کوته مو

به پایین گیر عشقم، دیده‌یِ مستانه‌یِ خود را
که از امواجِ او گم کرده افسر خانه‌یِ خود را

تو کوته مو، بری دل‌هایِ دین ارشادِ تهران هم
شرر شمعی بسوزد قلبِ هر پروانه‌یِ خود را

نه پا خواهم نه دستی، دست وا کن ای کمر باریک
شهیدان داده هرمز گونه‌ات جانانه‌یِ خود را

((خموشان را محرک بر سر گفتار آرد
گره کن زلف تا کوته کنم افسانه‌یِ خود را))

اگر سرچشمه در هر چیز را بر اوجِ آن دانند
گذاری برج قامت، لب نهم پیمانه‌یِ خود را؟

به تابستان زمین از هجرِ خورشیدش عرق ریزد
فراقت آتشم زد پس بده آن لاله‌یِ خود را

فصیحی را تو شاعر ساختی با رفتنت، ماهم
تو برگردی، کند آن دم گلستان، لانه‌یِ خود را

مهدی فصیحی رامندی


توضیح بیت ۶: در تابستان (یک تیر) زمین بیشترین فاصله را از خورشید دارد. و در زمستان این فاصله به کمترین حد خود می‌رسد. برخلاف تصور عموم، پدیدار شدن تابستان و زمستان ربطی به دوری و نزدیکی خورشید نسبت به زمین ندارد. بلکه عوامل دیگری چون موقع جغرافیایی و عمود یا مایل تابیدنِ خورشید دخیل می‌باشند.

---

---

   تاریخ ارسال  :   1401/4/4 در ساعت : 21:46:45   |  تعداد مشاهده این شعر :  231

---

---