تو را به دقایقی از نوشته هایم می خوانم...

تا سبز شود جسم بی جان قلم...

...

میهمان کن از خضاب گیسویت...

برای کرسی سطرهایی...

که تشنه ی گاه گاهت هستند...

...

نهر احساس ام...

سرگردان است میان فصل ها...

که تو را بسراید...

دغدغه اش غریبانه ی باران است...

که ببارد و و نباشی...

...

حضور مختصر تو را نمی خواهم...

که دیباچه ی خاطرات گردد...

وسوسه ی شوق دیدارت...

لحظه لحظه ی اهورایی تنهایی ام شده است...

....

تو که باشی بختک دلتنگی هایم چیده می شود...

بیا و سیراب کن...

قحطی عشقی را که خیال سحرم گشته...

...

تو که باشی...

پاره های غزل هایم...

دیگر...

خستگی و درد نخواهند داشت...

(رضا)