همینک بعد آن کوچ همه یارانم از این جا

منم و خانه ی غمگین تاریکی

و مهتابی که بیمار است

و در هر ظلمت چشمش

هزاران شب گرفتار است

.

من از این شب نمی ترسم

ولی از آن گریزانم

در آن تنهایی تنها

به حالی که جوان بودم

برروی دفتر مستی

نوشتم ناله ی سودا

.

همان شب بود،می دیدم

به رویم واشده خاکستر معنا

چه رویای عجیبی بود

تو را احساس می کردم

و گرمای وجودت را

گرفتم در بغل ،اما

تو من را پس زدی آنگاه

و با تندی به من گفتی

که دنیا همچنان باقیست

بدون من،بدون ما