ترانه  خوان  دل   خویشم    در این    زمانه ی  تنهایی

حریق   غربت  من  دارد  به دل        زبانه ی  تنهایی

نه  ذوق  باغ  و  چمن  دارم  نه شوق  دیدن    گلبرگی

من    آن   پرنده ی  غمگینم   به     آشیانه ی تنهایی

دگر   نمی برد  از  خویشم      سرود    جاری جوباران

که   روح    ساکن    مردابم   در این کرانه ی تنهایی

ز   روشنان   فلک    چشمم    سراغ   نور نمی گیرد

نیاز   شب  زده ام    دارد  سر      شبانه ی تنهایی

به    استحاله  چه   دل    بندم که حال به نشود زیرا

درخت    غم    ندهد    باری  به جز جوانه ی تنهایی

شکسته   بغض  گلوگیرم    هوای    گریه  شدن دارد

سرم   قرار  نمی گیرد     مگر   به شانه ی تنهایی

یکی    رهیده   ز تن  باید که روح  زندگیم   بخشد

ملول   خاطرم    از تن ها در این زمانه ی تنهایی .