تا   رهایی          تارهایی  هست      بر پای  دلم

جرعه نوش   باده ی    غمهاست       مینای   دلم

مانده   عمری   در   حصار   تنگ   لکنتها  اسیر

کس   نمی فهمد    زبان                آرزوهای دلم

بسکه   در   دام    جنون زینسو  به آنسو می رود

گل گل   داغ   است   چون  زنجیر بر پای   دلم

تشنه  دور  از  ساحل  مقصود  ماند  و   باغرور

در   هجوم    ماسه ها   خشکید    دریای    دلم

زخمه   بر  زخم   توانفرسای    روحم می زنند

تارتن ها   در   کمین       تار  تنهای       دلم

حاصل از دیروز و امروزش به جزحسرت نبود

شادکامی   را   ندارد    چشم    فردای     دلم

تا   صراط   مستقیمم   گم    نگردد   در  مسیر

کو   چراغ افروز   مهرآیین     شبهای    دلم؟