در رثاء استاد بدیع الزمان فروزانفر          

 جرس ِچرخ ِسفله بار دگر          

   آمد اندر طنین و داد خبر

   که یکی مرد نامدار امروز               

    رخت بربست به سرای دگر

   چون ز نامش طلب نمودم، گفت :      

     آن بدیـع الزمان فروزانـفر

     آنکه بودی وجود ذیجودش             

    مغتنم نزد جمله اهل نــظر

     بی گمان آن وجود همچون گل     

     از سَمـوم اجــل شده پرپر

    این خبر همچو تیر ِخارا در               

بر ِدل و جان جمله کرد اثر

    سزد ار جای اشک خون بارد           

  زین تحسّر چو سیل هر دو بصر

  حیف از آن بار فضل و دانش وهوش   

   حیف از آن سینه چو دُرج گوهر

    حیف از آن دلربا سخن گوئی         

  حیف ازآن گفته های جان پرور

    وای از آن دم که گفت وای دلم       

  شد خموش آن چراغ علم و هنر

    وصف قدرش نمی تواند گفت            

    قلم و لفظ الکــن و قاصـــر

     هر چه گویم من از فضائل او       

     همه دانند و نام اوست سمر

    لیک یک نکته گویمش کوتاه    

   گشت خاموش پر فروغ اختر

   من که نادیدمش چنین گشتم         

      وای بر حال شاهـــد محضر

    بر روان تو باد رحمت ِ حق            

     شافعـــت باد ختم ِ پیغمـبر

    چند سعیدا ازین نوا خوانی        

         کاین چمن راست قمریان دگر

                               *****************

    حبّذا خطّـۀ خراسان را               

    پرورید این چنین ادب پرور

    راستی بود این بدیع زمان          

     که تو نامش بنمودی ای مادر

    مهد عطار و مهد فردوسی               

   مهد خیام و نادر، نــــادر

    این نوابغ ز توست ،الحق باد           

   همچنان تربتت فروزان ،فر

       *  از سیّد احمد رضازاده ( سعید )      

                                                 17/ 2 /  1349