به شکرانه اولین باران تند زمستانیمان که وقتی  می آید سریع است وکوتاه

به کویر که می رسید

بغض هایش را فرو می خورد

ابر پاورچین

گویا اموخته بو درس سخت بودن را ار آن

باران که می بارد

صدای موسیقی خاک بلند است

وزمین آسمان را به بزم خویش فرا می خواند

باران که می بارد

کسی  به پشت پنجره تا به صبح نهیب می زند

ونوید می دهد

از سر آمدن انتظاری را

باران که می بارد

نشان از دستان به آسمان بلند شده کسی است

که اجابت می یابد

ووقتی شدت می یابد

گویا تهی می شوداز بغض های فرو خورده چند ساله اش

باران که می بارد

زن همسایه کاسه آش نذری می آورد

وبر دست دخترش شاپرکی بال وپر می زند

باران که می بارد

یک استکان پر می شود از غزل های ناخوانده

وکسی زیر نور شمع

به آفتاب طعنه می زند

باران که می بارد

آینه جام شرابش را پر می کند

تا تیرگی ها را بشوید

از آنچه به تصویرش در می آید

کاش این بار که برود بغض هایش را هم با خود ببرد

ومن سالهاست

که چترم را جاگذاشته ام