درود....آنچه را که ذیلآ منعکس می کنم پیش از این به صورت نظر ارسال شد که وقعی ننهادید....

دوست ارجمند.در شعرتان از مور بیچاره اراده ی منفی کرده اید که درست نیست.مورها مورد توجه و احسان حضرت سلیمان بودند همانگونه که حافظ بزرگ می فرماید:

نگه کردن به درویشان منافیِ بزرگی نیست
سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

پس در مصراع آخر رباعی بگویید:

در هیأت دیـــــونــــــد و سلیمانی تو ....

دیو نابکار طمع به خاتم سلیمانی داشت....اگر سری به شعر قدما بزنید صدها بار خواهید دید که چطور قضیه ی دیو و خاتم سلیمانی را مطرح کرده اند....و اما شاید برای نخستین بار در دنیای شعر و ادب باشد که دل شاعری مثل من برای دیو نابکار سوخته باشد و سروده باشم:

دل دیـــــــوی اگر از بند غــــــــم آزاد خواهد شد
چه غم گر خاتم دست سلیمان بی نگین باشد؟!!

مسرور باشید.