بر  خیز  تا  نماز   محبت    ادا     کنیم

در سجده  عشق راهگشا  را دعا    کنیم

همراه با نسیم  سحر  گرم  و  تیز  بال

باران بوسه  پیشکش   لاله ها    کنیم

امید  را  که  پر  زده   از باغ سینه ها

در سرد سیر  فصل  غریبی صدا کنیم

دل این سپندواره ی آتش   مزاج   را

وقت است  تا به مجمر حیرت فدا کنیم

اندیشه را که سهره ی در بند مانده ایست

در پهنه ی زلال   ترنم     رها  کنیم

در باتلاق بی خبری پیچکی ست  سبز

پایی  فرو  نهاده  و  دستی  فرا  کنیم

بیهوده نیستیم   که   بیهوده   عشق را

بازیچه ی   تبسم    بازیچه ها   کنیم

در روزهای  اوج   ملالت   به   التجا

رو  بر  حریم   قدسی    مولا رضا کنیم

در  درگهی  که  هست  ملک پاسبان او

دل  را به  پیروان   رهش   آشنا کنیم

بر  تربتی  که رشک بهشت است رو نهیم

تا  زر  مس  وجود  ازین   کیمیا  کنیم

کاری  که  باطل است  در آنجا  کنیم  ترک

دردی  که  در دل است همانجا  دوا کنیم

وقت است  کز  بهشت ولای  رضا  دری

بر  روی خویش « خوش عمل » از صدق وا کنیم.