به امام علی ابن موسی الرضا(ع)

السلام ای موسی طوس تجلّی السلام

یوسف افتاده در چاه خلافت ای امام

از مدینه تا خراسان کعبه دنبال تو بود

مرو را کردی مدینه، طوس را بیت الحرام

ای شبستان همیشه، ای نماز دائمی

ای خمستان مداوم، ای بهشت مستدام

باد و باران اند فرّاشان صحن ات روز و شب

ماه و خورشیدند دربانان کویت صبح و شام

در خراسان خور اگر آسان برآید لطف توست

ماه با شوق تماشای تو می آید به بام

خانه ات دارالسرور و قبله ات دارالقرار

کعبه ات دارالخلود و مشهدت دارالسلام

هر که خاکت را نبوید امن عیش او تباه

هر که صحن ات را نبوسد زندگی بر او حرام

سعی در صحن صفایت نیست کم از هروله

بوسه بر صحن شهیدت نیست کم از استلام

در حقیقت جمله عالم از رضا دم می زنند

صوفیان با هوی هوی و هندوان با رام رام

هر کجا هر سلسله بی نام تو یک مشت ننگ

هر کجا هر هروله بی شور تو یک مشت نام

اسوۀ عشقی و اسطوره سلامت می کند

زایر کوی تو فردوسی و رستم- پور سام-

این طرف مست کلامت ساقیان حیدری

آن طرف از تربت پاک تو می سازند جام

ای نماز ابرها در معبد چشمان تو

ای که باران های عاشق از تو دارند احترام

آسمان صبح نیشابور از انفاس توست

ای که در منظومۀ مشرق تویی ماه تمام

از خلافت ها خلافی ماند و خلف وعده ای

کو معاویه؟ کجا رفتند مامون و هشام؟

کس نمی گوید که بغدادا کجا شد معتضد

کس نمی پرسد هشامی داشتی ای شهر شام

قرن ها بگذشت و جمع عاشقان اینجاست جمع

روز و شب برپاست اینجا بار خاص و بار عام

نسل آهوهای تنها نیست جز مدیون تو

در سناباد غریبی صید آهو شد حرام 

پابرهنه چون علی (ع) رفتی به صحرایی غریب

تا نماز ناتمام جمعه را کردی تمام

آن نماز کامل کامل، نماز اعتراض

آن نماز حرکت و شور و قیامت، آن قیام

دیدی آن بازیگران هیچ اند پیش معجزت

دیدی آن جادوگران را شیرحق بردی به کام

ای که تو روح کلام اللهی و جان کتاب

ای که موسای کلیم اللهی و اصل کلام

از تو باید با تو گفتن، از تو و از درد تو

وقت شرح درد می مانم بگویم از کدام

آه ای خورشید بطحا، شوکران نوش غریب!

آفریدی کربلای دیگری در طوس شام

آن شبی که سرکشیدی شوکران درد  را

بال و پر دادی به عشق و عقل را بستی لگام

یاد آن شب های عاشق آن سحرگاهان سِحر

صبحگاهان نیایش، شام های گریه فام

هر که شب را با تو قسمت کرد پاداشش بهشت

هر که روزش با تو سر شد باد ایامش به کام

کیستم من تا شهیدان تو را باشم مرید؟

کیستم من تا غلامان تو را باشم غلام؟

جمعه ها جمع اند در جان جهان، ای جان جان

 جمعه های انتظار و جمعه های انتقام

 یا علی موسی الرضا دست من و دامان تو

ما تو را داریم اینجا السلام و والسلام

              سروده شد در یوم الله 12 بهمن ماه 1389- دهلی نو