شعر نو- وایکینگ ها، دُزدان دریایی!

وایکینگ ها، دُزدان دریایی! / 
 تبریکِتان مردان چشم آبی!/ 
در آب ها تنها نه، بلکه در زمین کُلّا/
 اسکاندِناوی(اسکاندیناوی)، صدرِ این سیاره، جا دارد/
ای مردمِ جنگنده ی این سان غرور آیین!/ 
حتما برای مردمی همچون شما خیلی بها دارد/
خیلی صفا دارد/
این واقعیّت، این شکوهِ این چنین شیرین:/
اسکاندِناوی(اسکاندیناوی)، صدرِ این سیاره، جا دارد/
نروژ، سوئد، ایسلند و دانمارکِ شما امروز/
از جنبه های مختلف، در صدرِ دنیایند/
بسیار بالایند/
از ما مسلمانان، مسلمان تر ... /
دُزدان دریایی!/
نسل شما اهل مُدارا، اهل فرهنگ اند/
حتی بدونِ اسلحه، با دیو می جنگند/
تبریکِتان مردان چشم آبی!/
من اهل ایران ام/
اقلیمی از تاریخ هم قدری قدیمی تر/
امروزمان بد نیست؛ اما کاش .../
امروزمان بد نیست؛ اما باز .../
امروزمان آن قدرها بد نیست .../
حرف دلم بسیار و فرصت، کم/
شاید به هم یک بار دیگر هم .../
اکنون ولی بِدرود.//