"دل، سخن های آتشین دارد. دارد از عمقِ درد می سوزد/
           نه فقط بانوانِ دل آذر  که دلِ هرچه مرد  می سوزد/"

کاش! می شد نَدید جامعه را؛ هرکسی هم به کار خود
می رفت/ 
        مثل بی اعتباریِ دوران درپیِ اعتبار خود
می رفت/                
  پدری پیش خانواده ی خود ... . پدر،آتشفشانِ خاموش است/                                                           
مثل صدها گُدازه ای که روان همچو دود و غبار خود می رفت/
مادری پیش دختران خودش ... . مادر، آتشفشانِ جاری شد/
               از دلش پل به چشم خود می زد؛ با دلِ جان نثار خود می رفت/
                                                                                  عده ای هم که می رسند از دور، هر سه یا چار سال یکباره/
   پوستر، عکس، افتخار، شعار، شهر ما زیر بار خود می رفت/   
                            
عده ای خوش به حالشان شده است؛ چون رعیّت، حلالشان شده است/
                   گرگ، پشت گریم و نُطق و ادا، رهگذارِ شکارِ خود می رفت/

                             
       "این سخن های آتشین ... . باشد! فقط از راه دور، گوش کنید!//
ما که رفتیم و دیگران رفتند. لااقل در عبور گوش کنید!"//          
                     
(سه گلشن نیز مانند قالب شعری سروش، قالبی نوین در شعر فارسی است. سه گلشن، قالبی ترکیبی و دارای مهندسیِ سه رُکنیِ کاملی است که به ترتیب دارای قسمت آغازگر، متن و سرانجام، قسمت پایان بخش می باشد.)