ترانه، خانه ندارد.   بخوان ترانه سرا!    
                 بخوان ترانه ی این دخترِ بدونِ سرا


ترانه، خانه ندارد. چه کار باید کرد؟            
         دلی شبانه ندارد.  چه کار باید کرد؟
شبانه، جوجه ی ناآشنا به بال زدن             
        چو آشیانه ندارد،   چه کار باید کرد؟
ترانه: کودکِ شبگردِ کوچه های دراز          
         دری، نشانه ندارد. چه کار باید کرد؟
ترانه، زلفِ پریشان به دست باد نداد               
        نظر به شانه ندارد. چه کار باید کرد؟
ترانه: این که به من شعر تازه می بخشد            
       خودش ترانه ندارد. چه کار باید کرد؟
آهای مجلسیان! این که خانه ی مردم              
       ترانه خانه    ندارد، چه کار باید کرد؟


ترانه، خانه ندارد. غزل نخواهم گفت                 
   و تا به نان نرسد، از عسل نخواهم گفت
بیا ترانه ی من! من غزل نمی خواهم              
 به جز ترانه ی شیرین عسل نخواهم گفت.
 

(سه گلشن نیز مانند قالب شعری سروش، قالبی نوین در شعر فارسی است. سه گلشن، قالبی ترکیبی و دارای مهندسیِ سه رُکنیِ کاملی است که به ترتیب دارای قسمت آغازگر، متن و سرانجام، قسمت پایان بخش می باشد.
آغازگر معمولا یک بیت با شیوه ی قافیه بندی مثنوی یا قطعه است. متن، چند یا چندین بیت به شیوه ی قافیه بندی غزل یا قطعه است و سرانجام، پایان بخش، ترجیحا دوبیت به شیوه ی قافیه بندی دوبیتی یا چهارپاره و گاهی یک بیت جداگانه است .)