ماهِ صفر بود و غمی بی حساب
غربت و دلواپسی و اضطراب
ثانیه ها نحس و زمان شوم بود
دهر پُر از باورِ مسموم بود
قامتِ دین شکلِ کمانی گرفت
آینه اش رنگِ خزانی گرفت
ظلمتِ شب .. آینه را سنگ زد
موی سرِ فاطمه را چنگ زد
گفت به دردانه الف .. لام .. میم ...
گریه نکن .. زود بهم میرسیم
بعدِ نبی ... میکده ها باز شد
تازه غمِ فاطمه آغاز شد
آنکه سرِ سفره یِ دین شام خورد
فاطمه را زودتر از یاد برد
از سه نفر دلخور و آزرده بود
چونکه از این عدّه کتک خورده بود
یاد کنم آهِ دلِ خسته را
میخِ در و سینه ی بشکسته را
بگذرم .. این شیوه ی کفتارهاست
شهر لبالب ز علی خوارهاست
بعدِ علی .. تفرقه سرعت گرفت
کینه ی این قافله قوّت گرفت
دشمنِ دین .. شد پدرِ اجتهاد ...
جای حسن .. حق به معاویّه داد
جای مَلک .. دیو به کرسی نشست
داد از این مردمِ شیطان پرست
بغضِ حسن حک شده بر سینه ها
کعبه شده آخورِ بوزینه ها
فیل سواران همه باز آمدند
باز بُتان سمتِ حجاز آمدند
نیست در این بادیه یک بُت شکن
همچو علی خانه نشین شد حسن
جهل زده رویِ خِرد چنبره
گرگ شده قیّمِ آهو بره
سفسطه قاطی شده با عطرِ یاس ...
شیعه شده ملعبه ی عمر و عاص
کینه نشسته ست به رخساره ها
پُر شده از زهرِ جفا خمره ها
سیم و زر و زور .. اثر کرده است ...
یار ز دلدار گذر کرده است
ماهِ صفر خسته به ته می رسد
نیمه شبی شوم ز ره می رسد
عاطفه گم گشته در آشوبِ شهر
جعده شده ساقیِ یک جامِ زهر
وقتِ سحر آمد و خورشیدِ شب ...
می نهد آهسته سبو را به لب
میرود از درد به حالِ سجود
مرگ فقط همدمِ آن لحظه بود
با سمِ نابی که در این باده است
قلبِ زمان از تپش افتاده است
چهره ی خورشید دوعالم گداخت
دستِ اجل طبلِ سفر را نواخت
مرغِ دل از واهمه پر میزند
یک نفر آهسته به در میزند
لیک حسن در تبِ بود و نبود
پا قدمِ فاطمه را حس نمود
خانه پُر از عطرِ گلِ یاس شد
رایحه ی فاطمه احساس شد
شعشعه ی عشق به طور آمده ست
صاحبِ یکِ قلبِ صبور آمده ست
آمده تا باز کند عقده را
زنده کند لاله ی پژمرده را
دید گُلی را که ز تب سوخته ست
زهر زبان را به لبش دوخته ست
دید در آن شب زن بدکاره را
تشت پُر از خون و جگر پاره را
گفت : چه سرّی ست در این باده ها ...
تف به تمامیّ زنا زاده ها
اُف به تو ای جعده که مکّاره ای
گرگی و چون هنده جگر خواره ای
وهم نبود این همه دلواپسی ...
گوشه ی کاشانه و این بی کسی
نیست طبیبی که طبابت کند
جعده .. خدا خانه خرابت کند
خون ز دلِ تشت .. برون میرود
روضه به اعماقِ جنون میرود
میرسد آهسته به دشت بلا
صاف ... دقیقاً وسطِ کربلا ...
یار درِ میکده را باز کرد
قافیه تا علقمه پرواز کرد
دور و برِ علقمه ناورد بود
درد .. فقط درد .. فقط درد بود
هروله آمد طرفِ قتله گاه
دید سری را سرِ نی بی گناه
خونِ شهید است کران تا کران
اشکِ خدا می چکد از آسمان
آه .. تصوّر بکُن آن لحظه را ...
عشق کجا می برد این روضه را ...
شامِ غریبانِ حسین امشب است
گریه کنان .. ناله کنان .. زینب است
شب شبِ وصل است .. شبِ روضه نیست
گریه نکن .. چونکه حسن زینبی ست
مویه نکن .. زاده ی خَیْرُ الْنِسٰاءْ
زانکه تویی جلوه ی صبرِ خدا ...
مهران ساغری
97/08/015
27 صفر 1440