دوزيستم

شايد مرابه ياد نياري كه كيستم

همسايه ام برادرم يا هيچ نيستم

من باغبان نبوده ام ونيستم ولي

در كار گل چوباشم اگر بيست بيستم

ديشب فداي چشم تو كردم تمام خويش

امروز مانده ام كه بگويم كه كيستم

مي خواستم كه زنده كنم خنده را به لب

خنديد زندگي به من ومن گريستم

خواهي اگر بريزي ام از روي آبرو

زين قطره آب غرق نگردم دوزيستم

گفتي چگونه صرف شد اين عمر تا كنون

چون بي گناه مردم دربند زيستم

احد روحاني – 4/11/89