این‌که بنویسم خوب است، چه آن نوشتن سرایش بیتی باشد یا غزل و قصیده و مثنوی و نو و سپیدی، چه آن خَلقِ متنی کوتاه و رمانی طویل و عریض باشد، وَ چه داستانک و دست‌نوشته و دل‌نوشته و هرچه...

امّا آنچه برایِ من و تو و ما بیش از نوشتن و پیش از سرودن واجب حتمی و لازمِ قطعی‌ست، خواندن است، مطالعه کردن است، درست تماشا کردن است، خوب دیدن است... وَ بالاتر از همه باخبر بودن، وَ چه دردی هولناک‌ و وحشت‌ناک‌تر از دردِ بی خبری‌ست؟

بی خبری یعنی: از هزاران هزار آدم کوچه و بازار و خیابان عادی گرفته تا دانشجوی فلان رشته تا استادِ ملقب به دکترا در فلان دانشگاهِ نامی تا شاعرانِ استادالاساتیدی که عارض به بیماری عروض‌اند و دایم الذکر وزن‌اند و مشغولِ لذّت بردن از تخریب و کشتارِ نابلدان، تا هر شاعر پیر بی ادعا و جوان بی قیل و قال و صدا، وقتی می‌پرسی علامه‌ی شهید غیاث الدین جمشید کاشانی (ره) کیست؟ که بوده؟ و چه کرده یا هاج و واج نگاهت می‌کند یا با خنده‌ای می‌گوید: خب دانشمند بوده و اهل کاشان، وَ تو می‌مانی این پاسخ از سرِ جهلِ مرکب است یا قهرِ مرکب با کتاب و جنگِ با  مطالعه   

بی خبر بودن یعنی: علامه محمّدتقی جعفری (ره) در کتاب‌هایش زنده است و تو و من در پیِ دالِ اضافه‌ی کشید یا رسید در فلان وزن مجهول یا معلوم، خواب‌مان رفته و محتوا را فدایِ دال کرده و روز را شب و شب را روز می‌کنیم 

بی خبر بودن یعنی: علامه میرداماد (ره) را تنها به اسمِ خیابانی می‌شناسیم و حتّی نمی‌دانیم در چه عصری زی کرده و چه نوشته و چه تألیفاتی از خود برجای گذاشته است

بی خبر بودن یعنی: نقدی که کالبدش از انتقاد است و تفاهم با تخریب دارد، یعنی استاد شعری که از فلسفه چیزی نمی‌داند، از کنارِ منطقه و حومه‌ی علم منطق نگذشته است، از شیمی فهمی نمی‌کند، از علوم طبیعی و ریاضی بی اطلاع است، دستگاه‌های موسیقی عجم وعرب را نمی‌شناسد، و تنها با شیرِ شمشیر عروض و سلیقه گردنِ شعر و شاعر را باهم می‌ز‌ند تا امیالِ خود را ارضاء کند 

بی خبری یعنی: از مارک لباسِ فلان خواننده و فوتبالیست و مدل آمریکایی و اروپایی تا کوچه و خیابانی که زندگی می‌کند تا زمان و تاریخ کنسرت و نام آلبومش تا روز وساعت دادگاه طلاق‌اش تا رنگ ماشین‌اش تا شایعه و واقعیت چگونگی مرگش خبرداریم امّا از کتب زنده‌ و رسالات پویایِ بوعلی سینا (ره) بی خبرِ بی خبرِ بی خبریم و نام شفا و قانون را تنها در مربع‌های جدولِ سیاه و سفید دیده‌ایم

ما بی خبران خود دشمنان این مرز و بوم و کشوریم! چه نیاز و حاجت به دشمنانِ خارجی و خوارجی؟! وَ این بی خبری دیگر خوش خبری نیست و حداقلِ تاوانش بی سوادی نسل امروز و بعدی و بعدها‌ست، نسلی که جایِ آرامش با صحیفه و کتاب بر رایانه و گوشی و... به خواب خرگوشی رفته و می‌رود و در مدینه‌ی فاضله‌اش دنبالِ کنکور است و در پیِ مدرک و پولِ چرک

سیدمحمدرضالاهیجی

بصیرت‌های بامورد