تبم را بردی و تابنده کردی

 به حسن خلق و مهرآتش افروز

    مرا در دوستی پاینده کردی

 مرا عشق تو رسوا کرد ای گل

  وجودِ بی سر وپا کرد ای گل

  بخواهم یا نخواهم پیری من

 خودش را دید وحاشا کردای گل

 دلم در بند هجرانت اسیر است

 نفس بی حال و زخمم زخمِ ییراست

  تو می آیی به خواهی یا نخواهی

  ولی آنگاه که  هنگامه دیر است

پرازدرد و پراز دود و پرازداغ

نیاید نغمه ی خوش ، از دم باغ

 همه تشویش و تصویر نفس گیر

 درآن گلشن که غالب می شودزاغ