نسيان زود رس
 
چندين قرن گذشت
تنها در بيست و چند سال
حالا اگر تو بر گردي
حتما گم می شوی
شماره ي كوچه ي شما
 228 است
 پشت ديوار مدرسه
 به جاي عکس تو
تبليغ باشگاه بدنسازي
 قد كشيده
و غرور در
ماهيچه هاي متورمش
 بيداد مي كند
مانكن ها
همه جا را اشغال كرده اند
وخط مقدم
تا ته اتاقهای مردم
کش امده
وبه خلوت شخصی انها 
تجاوزشده
لباس جين
بيشتر از هر پرچمي
 در اهتزاز است
وخيابانها
با خيابانهاي ان ور اب
 مو نمي زند
حتي اگر
 از انقلاب به ازادي بروي
ودر ولي عصر
 منتظر بماني
ازادي نوبر ان روزگار
 حالا چهار فصل است
وهمه ی زنها
به مردها محرم شده اند
حالا دیگرشیشه را
متری نمی فروشند
ودستگاه ویدئورا
لای بقچه نمی پیچند
امروز دراین
ماسماسکهای چندین ملیونی
انقدرفیلم جا میشود که نگو
حالا همه چیز
درملاء عام اتفاق می افتد
این مملکت دیگر
ان مملکت نیست
عکس تورا به دیوارها کوباندند
وبرعکس تو رفتار کردند
تورا نماد کردند
وبراین طرف وان طرف
اشتباهاتشان چسباندند
با تو وعکس تو
درِدهان مردم را گِل گرفتند
به نام تو
کنفرانس برگذارکردند
تا فاکتورها را جا به جاکنند
وهرکجا کم اوردند
ازتو مایه گذاشتند
جز عده ی کمی
كسي تو رابه ياد ندارد
ای عزیزمادر
تو رفته اي
 اما
 مي توانستي نروي
انها مالیات میدادند که
 ارتش برود
می خواستی نروی
اينها را در كوچه و خيابان
 به ان پير زن مي گویند
كه خانه نشين شده
وسهميه ها
 او را از ياد برده اند
تنها توئي كه
 ماهي يك بار
 دعوتش مي كني
بر سرقبري كه
هنوز هم خالي است
اي 18 ساله ي دهه ي شصت