چراغی بودم روی جاده

باچهره ی شیشه ی روشن

وسنجاق های سیاه

كه از دو شاخك لرزان

به سویچهای روح ادیسن الكتریسه میشد

تاریخم

ورق پاره های "هرالد هفتگى" را شتابزده

دست فروشی میکرد

واز جفرافیای ذهنش

تا دو سوی "دستگاه ضبط صوت "،"فیوز الكتریكى

و انحنای "چراغ های نفتی"

به بایگانی لمپهای سوخته میرسد

چراغی بودم روی جاده

با شناسنامه یی دوكا، سی شش،ال-ام-دی-دی

پدرم‌، دوكا، سی شش

مردی بود استاده روی دوپا

درزمینی كه نم میكشد زیر پای كارگران

وسقفی

كه سوت میزد در گوش ملكان كارگاه

پدرم، دوکا،سی شش

قهقهه میزد اسمش را

از لای دندانهای زنگ زده اش

تابلند تر بگیرد سرش را

از لامپ گازی ادیسن

پدرم هی چرخ میزد با اسپرم های لزجی اش

در تخمك های پیر مادرم، خانم دیادو!

تا شیشه بکارد باروری چند ساعته او را

و پوست بیندازد

اندامِ سنجاقهای سیاه ی سرم را

درحركتِ مرطوبِ زهدان و بطنش

مادرم ، خانم دیادوی بیچاره

هی چیغ می کشید برای سزارین

در زایمانِ سر گانگی ها ی بی تنش

......

چراغی بودم روی جاده

باچشمانِ گشاده تراز فانوسهای عبادتگاه

كه پنهان نمیكردم

تنِ نیم عریان راهبه ی روسپی را

و گامهای زنی را

كه پس داده بود بهایی، قرصِ نان كودكانش را

از تنپسزده گی شوهرِ ناتنی اش

چراغی بودم روی جاده

با پرتوی ریخته

در سرمای تن مردبی كفش وبی كلاه

مردی که میخوابید زیر نادوان، كنار سنگفرش

و دود میكرد سیگارهای نیم سوخته یی

مردانِ كفش وكلاه دار را

چراغی بودم

خسته از توحش نیون های رنگی

با سو سوی رقصنده در توحش تمدن آدمخوار

خسته از بوی گند شرابهای قی شده

در لا لای سنگفرشها ی ترک خورده و پیر

خسته از نیم سوخته ی تن های سرما زده

و سیگارهای كفش و كلاه دار

خسته از آدمهای كه می لولیدند، مزدحم

در انزوای روح منزوی شان



.....



زینت نور - دفتر تکبال



شنبه، 2011/11/05



..........



گپك : /هرالد هفتگي/ نام هفته نامه يي است كه توماس اديسن در خورد سالي آنرا دست فروشي ميكرد.

دوكاسي شش و دويادوي ، نامها و نشانه هايست كه روي بعضي چراغها نوشته ميشود تا هويت توليدي شان شناسايي شود. نامهاي ديگر هم ازاختراعات "اديسن" است كه البته دوستان همه ميدانند.

....



البته من با نوشتن "اديسون" به این گونه موافق نيستم چون اس او ان / سون / تلفظ نميشود.

توماس اديسن  

................