ای بــویِ گُلاب و عنبــرستان!

                             ای گـرمیِ عشــق در زمستان!

مســت است دو چشـم دلرُبایت

                             چون چشـمِ خمـارِ مِی پرستان

آن لعـل ِ لبــت بـه گــاهِ لبخنــد

                             چون غنچه ی سرخ درگلستان

افــراشتـــه قـامتـــی بـه افلاک

                              چـون قامتِ سـروهای بُستـان

یک سَـرو مثــالِ تـو نـدیـدیــم

                              در جنــــگلِ انبــــوهِ چمستـان

در مکتبِ درسِ عشـق ماییـم 

                              چــون کـــودکِ اوّلِ دبـستــان

فــریـــــاد زنیــــم ای معـلّـــم!

                             یک بوسه ندادی! دوسه بِستان!

نــایـــم غـــزلـی نمـی ســراید

                              آتش زده ای در ایــن نیستـان

             از عشق تو واحــــد است مجنون
             سرگشته ی کوه و دشت و هامون