آنان که ادب گشته ی فرهنگِ  شهیدند

درهیچ کجا پرده ی  حق را ندریدند

رفتند ، به جز سمتِ ولایِ تو نرفتند

دنبالِ  زد و بندِ  گروهی  ند ویدند 

اوج ازجهت ثروت و قدرت نگر فتند

هرگز به  پرو بالِ مجازی نپریدند 

مهتاب منش ، آب صفت ،مثل هوا پاک

تصویر بهار و  نفس  صبح  کشیدند

آزاد ورها ازهمه  تصویر شک آلود

چون نور به  آیینه ی مطلق  گرویدند

باهیچ  طعا م و طمعی  خام نگشتند

در صورت حاکم شدن ازحق نبریدند

برهیچ  حرامی سرسازش نسپردند

ازهیچ کسی حرف خطا را نخریدند

نه اهلِ تملق ، نه تظاهر،  نه تکبر

سحرِسیه  و وعظ  خرافه  نشنیدند

برحق همه دروازه،به نا حق همه دیوار

گاهی نفس قفل و  گهی  نفس کلیدند

تفکیک  دوتصویرو دو رنگ شب روزند

خا کستریان  نیمه  سیه ، نیمه سفیدند

گر تشنه بمانند اگر سخت بسوزند

مردی به همانست که ذ لت نکشید ند