این دل  بی یاورم  هر چند  سامانی نداشت

از ازل حتی شبی ، ناخوانده مهمانی نداشت

کوه صبرم پُرطپش ، از آتش هجران دوست

درشگفتم ! بردلم ، ازغصه حرمانی نداشت

در عبور از  بوستانِ   پُر گلِ  یادش ، ولی

دیده را حتی به قهرش، خارمژگانی نداشت

هم چو من مجنونِ صحرای جنون وعاشقی

دل شده ، آشفته جان و سخت ایمانی نداشت

قایق  فرتوت جان ،  ساحل نشین  چشم او

آن دل دریایی اش افسوس! طوفانی نداشت

این منم !  زخم  هزار آوازِ  تارِ  بی کسی

همچومن قامت خمیده ،هیچ چوگانی نداشت

« نامه ام را می بری قاصد، زبانی هم بگو

خامه شد فرسوده واین شِکوه پایانی نداشت »