قلم می سوزد از هرم عطش دزدانه می گرید

ز رنج بی حساب دل غزل رندانه می گرید

اگر چه یار دیرین اند عشق و سوختن با هم

ز سوز جانتان معشوق بی صبرانه می گرید

غزل می سوزد و دفتر که بوی دود می گیرد

ولیکن واژه هم در سوگ تومردانه می گرید

تو مهمان عزیز آسمان گشتی و جاویدان

برایت شمع هم می سوزد و پروانه می گرید

"چوققنوسی "میان شعله پرپر شد پدر اما

زهجران پدر حتی هوای خانه می گرید

ببار ای آسمان در سوگ و داغ مرد جاویدان

از این غم شمع جان آشنا و دیده بیگانه می گرید

چه گویم؟! بیت آخر در غزل آتش به پا گردد

ز شرم آتش دل ها قلم دزدانه می گرید!

زهرا علی بابایی