اگر ای جوهر خون تو سرخ از عشق میخوانند ایرانت

 چو شیری یالها افشانده ٬مابین دو شط لم داده ای آرام

 به چشم هرزه کفتاران هار نر و ماده  بد انیرانت

 بزرگا بیشه جولان  شیران تو و آبشخور کارون

 بزرگاتر حریم تشنه لب خیل شهیدان تو٬ شیرانت

 چنانچون پیکری تف دیده زیر آفتاب افتاده ٬ تا مشرق

یکی نقشی ست خود ٬ گسترده بر نطع نمک٬ فرش کویرانت

 به چشمم کعبه وکانو ن دیگر طابران و طوس تو دارد

 که چون من بی پناهان تو خرسندند با حج فقیرانت

جبین بر خاک محراب تو ساییده ند و سر بر آسمان سوده ند

 الا ای رشته تسبیح البرز و دنا  در دست پیرانت

*

مگر از تخت جمشیدت ستون وز بیستون ت سقف افسانه ست

 که سر در ابرت ای اسطوره گون میهن نخواهم دید ویرانت