پاسگاه منجمد
فقط برف است و کوه ودره و سنگ
سفیدی در سفیدی اخرین رنگ
بورالان تکه ای از خاک ایران
ولی در غربت و اندوه ودلتنگ
نه امنیت نه ارامش نه نان داشت
نه از صبح بهارانش نشان داشت
نه پرچین ونه دیوار ونه در داشت
نه کس در پایتخت ازان خبرداشت
به هر پیچ وخمش دشمن کمین داشت
شبیخونهای سرد و اتشین داشت
ورد گرگها نقش دلش بود
خطر پیچیده در اب وگلش بود
سکوت تلخ بورالان پراز حرف
 فقط برف و فقط برف و فقط برف
سپاه پاسداران با خبر شد
رسید ازراه و دشمن در به در شد
هزاران مرد جنگی امد از راه
که مردم را کشد بیرون از ان چاه
سرقله  ته دره دژ و مرد
ازانجا کوچ کرده ذلت و درد
دژی ازمرد واهن مرز را بست
شده غیرت وهمت هردو هم دست
وغار و قله حالا در امان است
سپاه پاسداران پاسبان است
مردان سپید
این شعربرگرفته از مستند پای دیوارمرز است که مرا در جا میخکوب کرد.ارتفاعات بورالان بخشی ازایران عزیز ماست که ما ازان بیخبربوده ایم.انجا 3385 متر از سطح دریابالاتر است.ومنفی سی درجه .که تا پنجاه درجه هم می رسد.بنا به اقلیم سرد ودست نیافتنی که درانجا حاکم بوده هیچ پاسگاه یا پایگاهی در ان حوالی نبوده و ضد انقلاب در انجا جولان می داده .از سال 90  سپاه پاسداران انقلاب اسلامی وارد عمل شده وبا تحمل سختی ها وازجان گذشتگی های فروان   این ارتفاعات را ازدست ضد انقلاب در اورد. وبا اموزش نیروهای مخصوص وساخت یک جاده ی 400 کیلومتری در شرایط جنگی وکابل گذاری فیبرنوری وساخت برجکهای نگهبانی که سی مترزیرزمین ساخته شده اند وتمام امکانات زندگی را برای مرزداران دارا می باشند وتحمل سرمای زیر سی درجه را هم دارند نبض ارتفاعات را در دست خود گرفت و امنیت رادر ان منطقه از صفربه صد رساند .وگروهک پژاک را ازانجا بیرون راند.حالا  در قله ی جاسوسان وقله ی قندیل وتابوتان وشگفتان غیراز بادهای سرد شیطانی وبرف وسرما وسنگهای اذری پاسداران جان برکف هم هستند که از کیان انقلاب اسلامی دفاع می کنند.ومردم پیرانشهر شبها دیگر کابوس نمی بینند.