پنهان چرایی
 

شوق تو دارم ،  نخل جان  را  بارور كن

تا كی جدايی جان من  با دل سفر  كن

دل  را  به جامی از  زلال ِ  آشنايی
مدهوش و مست و بی قرار و بی خبر كن
 
در  من بر افروز  آفتاب  عاشقی  را
خورشيد ها را  در ضميرم  شعله ور كن

ای بر لبت  آوای ِ گرم  ِ مهربانی 

تاثير ِ جانبخش  ِ سخن را بيشتر  كن

پنهان چرايی ای جهانی از  تو  پيدا

با حسن ِ رويت صبح ِ جان را جلوه گركن

چشمم به در ماند ای مسافر بار ديگر

از كوچه ی مستان و مشتاقان گذر كن

دل ها  اسيرِ تيرگی هایِ زمان شد
ای روشنی بخش ِجهان در ما نظركن

سر در گریبانیم و  راه از دست داده
از کاروان ِ دوستانرفع ِ خطر کن

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )