شاعر   بیچاره    اگر       میردی

کس نه سراغش به جهان   گیردی

نز وکلا...نزوزرا...    نز سران

نز   روسا  و    نه  ز ما بهتران

هیچکس از شاعر افسرده   حال

حال   نپرسد   به  کلام  و  مقال

پایه ی   فرهنگ   از اینان قوی

بر    لبشان    زمزمه ی معنوی

حافظ  ناموس  ادب   هر   کجا

حارس   سرچشمه ی آب   بقا

یافته زایشان شرف وعزوشان

نام   وطن در همه جای   جهان

لیک  صد افسوس که بی ارزشند

چون که نه از طایفه ی   ورزشند

مطرب و  بازیکن ما را    اگر

پشه  لگد کرد  به شب یا  سحر

یا  زد  و  تب  کرد  هنر پیشه ای

دست  وی  آزار شد از  تیشه ای

یا   کسی   از  طایفه ی   فوتبال

زیر   فلان  جاش در آورد  خال!

پوسته  انداخت   لب و لوچه اش

یا   که  ورم کرد لپ   نوچه اش

از وکلا...از وزرا...از سران

از  روسا  نیز  ز ما بهتران

جمله   ز   دلواپسی واضطراب

خورد  ندارند و همینطورخواب

یکسره  آماده   شوند و  بسیج

تا   نرود  کله ی آن فرد  گیج

هرچه  که   موجود ز امکان بود

یکسره  در خدمت   ایشان  بود

حیف و  صد افسوس به ایران ما

مهد   بزرگان  و   دلیران   ما

ارزش  و  قدر   هنری  مردمان

نیست  به  اندازه ی  تیم  فلان

آن  که   هنرمند و  هنرداربود

نزد  همه    فاقد    مقدار  بود

لیک  هر آن کس که  مجازیستی

روز و شب  اندر  پی  بازیستی

نزد   همه   صاحب ارزش بود

خاصه اگر در پی   ورزش بود

«شاطر»ک ازعلم وادب دم مزن

قاعده ها را همه     برهم   مزن

خود  تو  چه   گویی قد ما گفته اند

وه   که  چه  نیکو و بجا گفته اند

هر  که در این بزم مقرب تر است

صاحب  عقل است و مجرب تراست

جام  بلا   بیشترش   می دهند

جایزه  با  نیشترش  می دهند!