دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

آسمانت را نمی دانم...

نگاه مادرم غمگین هست انگار چیزی در گلویش جا مانده وقتی گوشه ای کز می کند.نمی دانم پی کدام خاطره می گردد.هرچه هست تو در آن فراوانی...دنیایت آن قدر عجیب هست که حتی نمی توانم یک لبخند کوتاه بر لبانش بنشانم.در پی یک معجزه می گردم در چشمان مادرم.گاهی چشمانش را کم می آورم آن وقت در گلویش دنبال آن می گردم.از بغض هایش خبر دارم دلش می گیرد دلش می شکند می دانی که او مادر هست.زخم زبان های بندگانت عجیب دلخراش هست آن قدر عجیب که تا آسمانت می رسد.به گمانم می دانی آدم هایت تمام درهای زمینت را به رویم بسته اند.آسمانت را نمی دانم.راستی این بار از عشق زمینی ام نمی گویم او خودش یک پای بغض هایم لنگ مانده.خواستم یک گله ی کوچک کنم بگویم مرا،آسمانت را گلوی دلخراش مادرم را همه آن را دیدند و تو شاید آن را ندیدی...ساراپرچمی

---

---

   تاریخ ارسال  :   1395/1/3 در ساعت : 17:51:26   |  تعداد مشاهده این شعر :  973

---

---