عشق شد ايمان ، تو از من آن نگير

درد مندم، از من اين  درمان نگير

زادگاهم كنج ويران دل است

آه از من  كنج اين زندان  نگير

گاه  مي جوشد  درونم   چشمه اي

عشق را زين چشمه ي جوشان نگير

گاه با  ساز هوس،   دل   مي طپد...

عشق با اين كار دل ،  يكسان  نگير

بي وفايي نيست در كردار من

 پس ز من هرگز سراغ ِآن نگير

زندگي بي عشق  جاني مرده است       

 آه مي ميرم، تو از تن  جان نگير

                         عين نامرديست ،هجران  بعدِ عشق

                            مرگ دل را هيچوقت آسان نگير.