دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

نثر ادبی

(نثر ادبی) دلم وادی خشکسالیهاست چشمهایم از دود دوزخهای اضطراب میسوزند گونه هایم بستر شبگریه های نفسگیر و بیصدای بی حوصله گیست , آشفته ام چون بادهای پریشانی که از برهوت بی سرانجام تردید و تنهایی میگذرند. غمی عمیق مرا در خود بلعیده , فرو میریزم در ظلمت, در چاه بی پایان نا امیدی. وهم هولناک پوچی مرا فراگرفته است. نفسهایم به شماره افتاده نبض احساسم کند میزند. مگذار مرگ طومار قلبم را بیرحمانه در هم بپیچد و پنجره ی پلکهای دلشکسته ام را برای همیشه ببندد و پرونده ی بودنم را به بایگانی بی خاطره ی نیستی بسپارد. مرا به من ببخش و به جویباران پر از زمزمه بازگردان به سرزمین پروانه ها و برکه های پر قو, زیر درختان روشن سیب و نارنج به میعادگاههای عطرآگین عهد جوانی و روح پاییزیم را با عطر بنفشه ها و پونه های وحشی درهم بیامیز . مرا بی چتر به کوچه های خیس باران اسفند ببر و پنجره ای رو به کهکشانهای تخیل برایم باز کن . مرا ببخش که بی حوصله شدم و دستهای احساس تو را رها کردم. مرا ببخش و دوباره عاشقم کن به چشمهایی که از یاد بردم زندگی زیباتر از آن است که فکر میکردم قول میدهم همیشه عاشق بمانم و هیچوقت دستهای کریم احساس تو را رها نکنم ای عشق مرا به من ببخش. (رحیمی رامهرمزی) اشعار رحیمی رامهرمزی https://telegram.me/rahimiramhormozi

---

---

   تاریخ ارسال  :   1394/12/6 در ساعت : 12:28:52   |  تعداد مشاهده این شعر :  791

---

---