کوتاه بودن دیوارها

که سایه ام را در گستردگی زمین های بی مالک

پخش می کرد

سایه ای که هرگز مالک آن نبوده ام

و سفر های پی در پی و دور و دراز

به دنبال هیچ . . .

که بر می گردیم؟

به همان سال هایی که این روز هارا

حدس می زدیم !

و ای کاش به جای ناله از آینده

و ماتم و گوشه گیری و برای خود بافتن

حصیر خوشبختی را می بافتیم

تا اکنون

آفتاب این گونه آزارمان نمی داد

و فرصت هارا

که به جای ذغال در شومینه هایمان می ریختیم

و حتی هیچ گاه معنای گرم شدن را نفهمیدیم

و فقط در عشق هایمان داغ بودیم

و داغیمان که تمام شد

محبت ها با پای خودشان به گورستان رفتند

و جسد های نیمه خوشبختی که

در غیاب خاک طعم دفن شدن را هم نچشیدند

و آغاز شد

زمانی برای کشتن

مرد های دلیر رفتند و تاریکی پیروز شد . . .

و هیچ کس صدای گریه ی مرغان دریایی را

نشنید . . .